Deel 2 van het voorjaar samengevat

Omdat het laatste tijd nogal druk was heb ik mijn blog wat verwaarloosd, maar dit proberen we in snel tempo terug recht te zetten. Vanaf half mei zag mijn voorjaar er als volgt uit.
Na een snipperweekend (geen wedstrijd, wel veel trainingsarbeid) nam ik op 14 mei deel aan mijn allereerste triathlon. Ondertussen begint het weer al wat meer te lijken op wat we een "lenteweertje" kunnen noemen, maar op 14 mei was daar nog geen sprake van. Het was een druilige dag en pas 2 uur voor de wedstrijd zouden we zekerheid krijgen of het zwemnummer al dan niet zou doorgaan of vervangen worden door een loopnummer. Toen ik iets na 11u richting het secretariaat wandelde passeerde ik voorbij het wedstrijdbord met de watertemperatuur, 14,5°C, er zou gezwommen worden. Zelfs als ervaren duatleet vond ik het op dat moment positief dat er werd gezwommen. Voor mij was dit immers een proefstuk, met een tweede loopnummer in plaats van een zwemnummer zou ik niet veel ervaring rijker worden. Nadat ik mijn nummers had opgehaald, de beentjes had losgefietst en goed had losgelopen was het tijd voor de wetsuit aan te trekken. Met nog 10 minuten te gaan werd ik toch nerveus. Gelukkig zijn er op die momenten de goede zorgen van ma en pa die op de details letten. Eerst goed insmeren met vaseline (had ik ergens gelezen) en dan wetsuit aan. Toen we te water werden gelaten voelde ik me reeds meer op mijn gemak, maar vanaf het startschot sloeg ik quasi onmiddellijk in paniek. Het zwemmen lukte voor geen meter, ... dan maar even back to basics en schoolslag zwemmen tot ik weer tot rust kwam. Na goed 200m school sla kon ik uiteindelijk toch nog 300m crawl zwemmen. Het zwemnummer was bijgevolg een ramp. Maar geen erg, nu komt er nog het fietsnummer en het loopnummer. Op de fiets heb ik duidelijk een ander gevoel dan in duatlon wedstrijden. Bij duatlonwedstrijden zijn de benen reeds voor een deel verzuurd terwijl ik nu gas moet geven om ze warm te krijgen. Dit lukt aardig ... en zo maakt ik heel wat plaatsen goed. Bij het binnenkomen van de wisselzone merk ik wel dat door het koude weer in combinatie met de regen, mijn voeten zeer stram zijn. De eerste 100m van het loopnummer is dan ook zeer lastig. Maar gaandeweg vind ik mijn ritme en kan ik ook hier plaatsen goed maken. Met een 29ste plaats als eindresultaat mag ik dan ook meer dan tevreden zijn. Over een geslaagd triatlon debuut kunnen we niet spreken, maar een echte afknapper was het ook niet. De volledige uitslag vind u hier:
 http://uitslagen.3athlon.be/pdffiles/2013/geel2013/geel2013_achtste_scratch.pdf

Een week na het triatlon debuut stond er terug duatlon op het menu. De sprintwedstrijd in Elsegem kon dit jaar, in tegenstelling tot de voorgaande jaren, niet rekenen op de weergoden. Het was een zeer kille dag, met motregen. Met een zeer korte eerste en tweede loopnummer en een stevig fietsnummer werd het tempo enorm hoog gelegd van bij de start. In eerste instantie moest ik een groepje met oa Thomas Derboven, Sam Lepoutre en Olivier Dhaene laten gaan, maar na 1,5km besefte ik dat ik alles uit de kast moest halen om dit gat toe te lopen om een goed eindresultaat te behalen. Zo gezegd, zo gedaan, ... ahum. Met nog 1,5km te gaan voor de wissel, ging ik er vol tegenaan. Net op tijd maak ik de aansluiting met dit groepje en kan ik even bekomen tijdens het fietsnummer. Hoewel ook hier niet wordt getwijfeld. Regelmatig volgen er scherpe demarrages en het is telkens op de tanden bijten. Af en toe probeer ik mee te springen, maar telkens wordt het groepje terug bijeen gebracht. In de laatste ronde slaat dan het noodlot toe voor mij. Wanneer ik aan kop wordt afgelosd komt er een demarrage waarop ik niet direct kan antwoorden. Ik blijf achter met drie andere atleten, die niet echt zin hebben om te fietsen, omdat ze niet meekunnen of niet meewillen, dat laat ik in het midden. Deze jongens heb ik namelijk quasi nooit aan kop van de groep gezien en als ze vooraan kwamen, dan haalde ze het tempo uit de groep. Kortom, ... ik ben de pineut want ook nu hebben deze jongens geen zin in fietsen... Met nog één ronde te gaan probeer ik het tempo niet te fel te laten zakken, maar tegelijkertijd toch mijn krachten iets of wat te sparen. In het tweede loopnummer moet ik nog twee van mijn metgezellen laten voorgaan. Uiteindelijk wordt ik 13de, met deze uitslag ben ik zeker niet tevreden, er zat meer in. Maar af en toe moet je ook eens geluk hebben zeker.
De volledig uitslag van de wedstrijd te Elsegem:
http://vtdl.triathlon.be/upload/resultaten/20130520-elsegem.pdf

Om het mindere resultaat van Elsegem door te spoelen werd in eerste instantie een stevig trainingsweekend in gelast als voorbereiding op het BK SD te Wevelgem op 9 juni. Op 1 juni stond vervolgens de sprintwedstrijd te Rijkevorsel op het programma. En nog steeds waren de weergoden nog in wintermodus. De voorbije jaren werden er top temperaturen geregistreerd op de wedstrijd van Rijkevorsel, maar dit jaar zou dat niet zo zijn. Met een goeie 12 graden en een stevige wind zou het weer een kille wedstrijd worden. Een mens zou van minden zin krijgen om te vlammen tot je het er warm van krijgt. Na een ietwat tragere start kon ik halfweg het eerste lopen de aansluiting maken met twee atleten van het scott-team. Samen gingen we de wisselzone in, om aan het fietsnummer te beginnen. Maar deze jongens hadden niet veel zin om stevig tempo te maken. Halfweg de eerste ronde sluit Jens Van Beylen aan, met een paar renners in zijn wiel. Zonder al te veel te twijfelen plaatst hij onmiddellijk een demarrage. Ik wist dat dit het moment was, ... alles uit de kast om aan te sluiten, en zo fietsen we naar de volgende groep die in de running was voor de derde plaats. Na een halve ronde goed samenwerken en volledig in het rood gaan, kunnen we de kloof dichten. Zelf moet ik hiervan toch even bekomen, maar Van Beylen krijgt er niet genoeg van. Nog geen halve ronde later trekt hij er weer op uit, maar dit keer moet ik passen. In de laatste ronde worden wij bijgebeend door een groep sterke fietsers, comfortabel vestig ik mij in de voorste gelederen en doe ik nog wat kopwerk, maar ik zit al wel te denken aan T2 en een goed tweede loopnummer. Attent blijf ik vooraan meedraaien en een goede wissel is dan ook een feit. Al snel heb ik Van Beylen te pakken maar ik kan zelf niet weerhouden dat ik door een andere atleet nog wordt voorbijgesneld in de laatste rechte lijn. Ik finish met een zeer goed gevoel als 5de in deze zeer fijne recreatieve wedstrijd. We zijn klaar voor het BK aanstaande zondag!

Uitslag Rijkevorsel 2013 (solo's):
http://www.duatlon.be/uitslag-mannen.html

De goede vorm van de vorige week was nog niet gaan lopen op de dag van het BK Olympic Distance te Wevelgem. Zoals gewoonlijk werd er enorm snel gestart, maar hier liet ik me niet aan verleiden, ik besloot om mijn eigen tempo onmiddellijk te zoeken en half weg het eerste lopen zou ik wel zien waar dit mij zou brengen. Gaande weg haalde ik wat atleten bij en halfweg het eerste lopen besloot ik om even door te trekken en aan te sluiten bij een groter groepje. Met dit groepje haalden we nog een paar atleten bij in het eerste lopen om vervolgens het fietsnummer aan te vatten. Hier liep alles perfect, quasi iedereen had er zin in en werkte goed mee. Met twee keerpunten van 180° per fietsronde en zowat 9 fietsrondes af te leggen was dit fietsparcours niet bepaald eenvoudig. Je zat best zoveel mogelijk vooraan bij het nemen van de keerpunten, en je kon beter niet a bloc gaan tot aan het keerpunt, dit zou je namelijk wel eens duur kunnen komen te staan bij het optrekken na het keerpunt. Hier werd er steeds stevig doorgegaan om zo de mindere fietsers in moeilijkheden te brengen. Door het hoge tempo dat er werd aangehouden konden we flink wat tijd terugpakken op de voorliggers. Bij het ingaan van het laatste loopnummer hadden we dit groepje in het vizier, een extra motivatie om er in het tweede lopen vol tegenaan te gaan en nog wat plaatsen trachten goed te maken. Ik verlaat samen met Vandewalle als eersten van ons fietsgroepje de wisselzone. Vandewalle moet ik echter snel laten gaan, maar ik kan zelf ook nog een atleet bijhalen. Alles uit de kast in deze laatste run, om uiteindelijk als 15de te finishen in dit sterk bezette BK.

De volledige uitslag:
http://www.energyteamzuidwest.be/sites/default/files/14HU23H24_Scratch.pdf

Geslaagd MTB debuut!

Na een succesvolle Powerman Vlaanderen 2013 werd de tijdritfiets omgewisseld voor de mountainbike. Half september staat een off-road duatlon duatlon op en om de Sint-Pietersberg te Maastricht op het programma en met het wegvallen van het BK sprint duatlon te Hulshout stond er niets in de weg om vol voor de mountainbike te kiezen.

Op 11 augustus werd een eerste keer stevig door getraind met de mtb op de Bataille des Ardennes te Trooz. En dat zou ik geweten hebben, maandag waren de buik, rug en armspieren zeer pijnlijk. Bevestiging van wat een leek ook kan zien, er is duidelijk verschil tussen tijdrijden en mtb’en. Maar vertrekkende van een stevige basis, wat aangepaste kwaliteitstrainingen en door veel samen met mijn “ervaren-mtb’er-broer” te gaan trainen kon ik toch al snel wat vorderingen maken met de mtb.

Op 16 augustus was er een eerste test, de SKS-Sauerland marathon te Grafschaft-Schmallenber (D). Ik nam er deel aan de middellange afstand marathonwedstrijd. Met zijn 59 km en 1550 hm, zonder enig echt vlak gedeelte was dit een wedstrijd die me wel kon smaken. Met de zeer prille ervaring waarover ik beschik kon ik vanuit een vrij slechte startpositie toch beslag leggen op de 26^ste plaats. Hiermee kon ik van een geslaagd mtb-debuut spreken. Het was echt genieten van begin tot einde, een zeer mooie track door een prachtige natuur, ik was verkocht. 

De volledige uitslag van de MTB marathon in Schmallenberg:
http://my1.raceresult.com/details/results.php?lang=de&page=6&eventid=14693&contest=2&name=Ergebnislisten|Ergebnisliste%20MW&format=view

Na een periode waarin de nadruk meer lag op MTB volgde een “loop-week” die werd afgesloten met een loopwedstrijd te lichtaart. De Holleweg jogging kent een pittig parcours door de lichtaartse bossen. In de 10km wedstrijd moesten we de pittige omloop tweemaal afwerken. Na een eerste ronde ging ik nog zeer goed mee met de kopgroep en nam ik het voortouw. Vanaf km 5 duwde ik het gaspedaal stevig in, met succes, na 6km bleef slechts één atleet aanklampen. Vanaf dit moment besefte ik dat de overwinning er wel eens kon inzitten. Dit motiveerde mij om extra diep te gaan en in de laatste 500m kon ik afstand nemen van mijn metgezel en was de overwinning een feit. Het was afzien tot de laatste meters, maar het was het waard. Dit geeft mij een zeer goed gevoel voor de komende periode.

Artikel van de Holleweg jogging:
http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=DMF20130825_00707045

Uitslag van de holleweg jogging:
 http://www.hollewegjogginglichtaart.be/2013/2013.htm

De dag na de overwinning in Lichtaart was het terug alle hens aan dek, er moest nog stevig getraind worden alvorens ik op vakantie vertrok richting Scuol (CH). Op zaterdag 31 augustus stond hier namelijk de Nationaalpark marathon op het programma. Mijn broer nam er deel aan de Vallader (139km – 3900 hm) en zelf zou ik deelnemen aan de kortere versie, de Livignasco (66km – 1850hm). Met een zeer pittige startklim (800hm op 11km), vertrekkende vanuit Livigno richting Scuol, was dit wel spek voor mijn bek, dacht ik. Dit werd er ook nog eens ingepeperd door Wouter (broer), wat de nevositeit stevig dit toenemen. Het was zeker van mijn eerste duatlon geleden dat ik nog zoveel zenuwen had. Gelukkig kon ik nog goed slapen en rusten de dagen voordien, maar op de ochtend van de wedstrijd kon ik het amper uithouden van de nervositeit. Om 5u30 fietste ik het maanlicht richting het station van Scuol. De frisse lucht deed me wel deugd en ik kwam geleidelijk meer tot rust. Om 5u50 vertrok de shuttledienst richting Livigno, om een uur later ook te arriveren op de startplaats. Nu ging het in een sneltempo richting de start. Met een temperatuur van 3°C was een stevige opwarming een noodzaak. Na een kwartier goed doorpeddelen en wat spurtjes wurmde ik mij ergens tussen de vele bikers aan de start om zo dicht mogelijk vooraan te staan. Omdat ik hier nog nooit had deelgenomen was een plaats rond de 10^de startrij het hoogst haalbare. Een paar minuten later volgde dan het startschot. Onmiddellijk werd er een lap op gegeven, ik moest alles uit de kast halen om zoveel mogelijk renners bij te halen alvorens de klim van de “Chassauna-pass” aan te vatten. De koplopers moest ik echter laten gaan, maar ik slaagde wel min of meer in mijn opzet. Langzaam aan begon het nu toch wel flink bergop te gaan en dit begon zijn eerste slachtoffers te eisen. Het is tandbijten tot boven, en regelmatig passeer ik nog een renner die te voet staat. Zelf zal ik ook tweemaal moeten afstappen om boven te geraken, maar met een achtergrond als duatleet vormt dit niet meteen een probleem. Eens op de top kijk ik nog eenmaal achterom om vast te stellen dat ik een goeie 50 meter voorsprong heb op de eerste achtervolgers. Nu volgt een afdaling van 3km zoals ik ze nog nooit heb gezien, prachtig, maar zeer stijl en af en toe ook zeer technisch. De opperste concentratie is nodig om hier veilig af te dalen. Na deze afdaling blijkt dat de achtervolgers ofwel meer risico hebben genomen, ofwel zeer goed dalers zijn. Vier renners sluiten bij mij aan, maar ik laat me niet van stuk brengen. Nu volgt een verbindingsstuk van 40 km lichtglooiend fietsen, met af en toe nog een stevig klimmetje, alvorens de finale (20 km met 700hm) aan te vatten. Ik gooi alle kaarten op tafel en houd het tempo zeer hoog, op zeldzame stukken bergop geef ik het volle pond om zoveel mogelijk schade toe te brengen bij de concurrentie. Eén van mijn metgezellen lijkt er ook zin in te hebben en werkt goed mee. Samen slagen we erin om de andere atleten over boord te gooien en de finale in te gaan.

Na veel klimwerk in de finale slaag ik er niet in geslaagd om mijn laatste metgezel over boord te kieperen en dus gaan we  met 2 de laatste 3km in. Nu volgt een zeer snelle afdaling waarin inhalen zeer moeilijk is. Ik begin als tweede aan deze afdaling en weet dat dit alles behalve ideaal is. Maar door mijn metgezel onder druk te zetten kan ik hem in de fout dwingen, hij gaat uit de bocht en zo kom ik aan kop. Door veel risico’s te nemen slaagt hij er toch in om terug aan te sluiten. Maar in de laatste scherpe bocht neemt hij weerom te veel risico. Hij gaat een tweede maal uit de bocht, dit keer volgt een serieuze smak. Ik hoor hem nog roepen van de pijn, maar besef ook dat mijn 5de plaats overall een feit is. Bij de eerste seingever die ik tegenkom geef ik nog door dat er iemand gewond is en vervolgens bol ik over de streep na iets meer dan 3u wedstrijd. Hier verneem ik ook nog eens dat ik 3^de ben in het H1 klassement, hiermee ben ik dolblij. Een marathon podium in Zwitserland, het mountainbikeland, … te gek.

De volledige uitslag vind u hier:

http://services.datasport.com/2013/mtb/3lander/RANG187.pdf

Duatlon Belvaux

Zondag 28/04 stond de eerste drafting wedstrijd van het seizoen op het programma. Het was de eerste keer dat ik in de wedstrijd te Belvaux zou starten. Vorige week had ik op het EK te Horst even geïnformeerd bij Christopher Bernard en die wist mij te vertellen dat het een zeer geaccidenteerd parcours was. Selectief met andere woorden. De ganse week heb ik uitgekeken naar de wedstrijddag. Omdat het een vrij verre verplaatsing was ik reeds zaterdag al richting Belvaux en maakte ik een tussenstop in de buurt van Houffalize, om daar te overnachten.

De ochtend van de wedstrijd gaf de thermometer slechts 3°C aan in Houffalize. Ik hoopte alvast op een graad of 15 in Belvaux, althans in de late namiddag. Anderzijds besefte ik ook dat ik me geen illusies moest maken. Toen ik in Belvaux op het middaguur arriveerde was het 12°C en warmer zou ik het moeten mee doen. De beentjes dan maar goed insmeren met een zalfje tegen de koude!

Bij de verkenning van het fietsparcours begon het al echt te kriebelen, drie hellinkjes over een ronde van 5,6km, die we 5 keer moesten fietsen. Superfijn! Het loopparcours was van het zelfde laken en broek. En hoewel dit soort loopparcours niet echt mijn ding zijn, kon ik het wel smaken. Dergelijke parcours zijn de parcours die niet liegen. Hier komt ieders kwaliteit en vormpeil naar boven.

In de late namiddag, omstreeks 14u30 worden we op gang geschoten. Eerst volgt een startronde met een kleine helling (+/- 200m) en dan tweemaal een grote rond, met een lange helling (+/- 1km) en een korte helling (zelfde als de startronde). Zoals gewoonlijk kom ik traag op gang en om eerlijk te zijn, draaide het de eerste km niet echt goed. Maar als we de eerste maal de lange helling aanvatten kan ik toch wat atleten bijhalen, dit geeft moed en ik vind een redelijk ritme. Echter zal ik nooit het ritme van de vorige twee wedstrijden te pakken krijgen. Dit loopparcours ligt mij niet zo, ... maar ... ik geniet er van! Met twee andere atleten ga ik de wisselzone binnen en beginnen we aan het fietsen. Voor ons vormt zich een duo, dat we vrij snel te pakken hebben. Eén van beide atleten maant aan om het tempo hoog te houden. Aangezien ik reeds had opgemerkt tijdens het loslopen dat deze man een "local" moest zijn (iedereen sprak hem aan), geloof ik hem maar. De beuk erin! Het tempo gaat de hoogte in en al snel blijven er van de vijf atleten maar drie meer over. Samen maken houden we er ronde per ronde een straks tempo op na en in de laatste ronde halen we eveneens de eenzame atleet op plaats vier in. Op dat moment komt er tot mijn verbazing ook een eenzame atleet, lees "krachtpatser" uit de achtergrond aansluiten. Hij brabbelt iets naar mij, maar ik begrijp er natuurlijk niets van. Veel valt er echter niet te beredeneren want luttele seconden later zet hij zijn woorden om in daden. Na een eerste demarrage, die ik kan remonteren, volgt een surplace fase en een tweede demarrage (ontploffing) op het moment dat ik even niet bij de les ben. Op deze demarrage heb ik in tegenstelling tot mijn metgezellen, geen antwoord meer. Achteraf bekeken heb ik veel te snel mijn hoofd laten hangen en dus fiets ik eenzaam, maar met een strak tempo richting de wisselzone. Ik blijf het viertal nog in het vizier houden en hoop om nog een atleet te kunnen inhalen tijdens het loopnummer. Dit is echter slechts een illusie aangezien het fietsnummer zijn tol heeft geëist. Op het zware loopparcours vind ik niet direct het goede ritme en kan ik bijgevolg ook geen positie meer goed maken. Zo finish ik iets of wat teleurgesteld op een 8ste plaats. Maar zoals gezegd, dit parcours liegt niet, dus misschien was dit ook wel het hoogst haalbare. In ieder geval kan ik besluiten dat ik er een gemengd gevoel aan over hou.

EK sprint te Horst

Zondag 20 april 2013, EK sprint te Horst, dit zou DE dag uit mijn voorjaar moeten worden. De voorgaande wedstrijden gaven reeds aan dat de conditie goed zat en naast wat gezonde nervositeit was er van zenuwen geen sprake, ik kende het parcours nog van de voorgaande jaren en ik wist dat dit parcours mij lag. Daarom ook dat ik gebrand was op deze wedstrijd.

Om 14u35 zou het startschot worden gegeven en daarom had ik besloten om reeds om 12u00 te plaatse te zijn, niets te vroeg zo blijkt. Na het afhalen van mijn rugnummer, was het rond 12u30 toen ik vernam dat de fietsen van het EK sprint reed som 13u00 in de wisselzone moesten zijn. Ook goed op tijd! Dan maar snel even de fiets op, 10 min losfietsen en 2 keer kort en krachtig gas geven om de fietsbenen los te werken. Het parcours kende ik reeds op mijn duimpje, dus van rampen geen sprake. Ook de zenuwen bleven netjes onder controle. Nu had ik nog de tijd om mijn wagen tot vlak tegen het parcours te parkeren, handig. Omdat ik echter niet echt lang had kunnen losfietsen besloot ik om wat verder los te lopen dan normaal. Na goed 5 km waren de benen echt opgewarmd en kon ik richting de start gaan. Hier stonden de supporters reeds klaar en kon ik wat kledij uitdoen alvorens ik, na wat rekoefeningen aan de versnellingen begon. Na wat versnellingen, wist ik dat ik vandaag de benen had die ik moest hebben. We waren er klaar voor! Met nog een aantal minuten te gaan voor de start begaf ik me richting de startlijn, de koorts begon nu wel te stijgen!

Na wat gedrum en geduw in de startzone worden we eindelijk op gang geschoten. In eerste instantie laat ik mezelf goed wegdrummen. Achteraf bekeken zou ik mijn start als het zwakke moment van de wedstrijd beschouwen. Wellicht verlies ik hier grofweg 15 seconden die ik nooit meer goedmaak. Na 500m heb ik mijn ritme te pakken en kan ik stelselmatig deelnemers inhalen. Ondertussen heb ik ook een vijfkoppige supportersclub opgemerkt langs de kant van het parcours. Rob, Dieuwer, Isabel, Tessa en Phillip zijn naar Horst afgezakt om mij te komen aanmoedigen. TE GEK! Wanneer ik een groter groepje atleten inhaal blijf ik even bij dit groepje hangen om wat te bekomen. Maar hun tempo ligt me iets te laag dus temporiseer ik maar wat zodat ik afstand neem van hen. Vanaf dit moment begint het echt snel te gaan. Ik haal nog een aantal atleten bij, net voor we de wisselzone ingaan, maar de achtervolgende groep is ook reeds in de wisselzone als ik mijn fiets te pakken heb. Toch kan ik als 2de de wisselzone verlaten na een snelle wissel.

Op de fiets neem ik even de tijd om wat te drinken en daarna geef ik het volle pond. Als snel merk ik dat ik afstand neem van de achtervolgers en kan ik eveneens groepjes atleten inhalen en ook achterlaten. Hoeveel atleten ik voorbij rijd en hoeveel er mij voorbij gaan besef ik niet. Er wordt echt geknokt voor elke plaats en vermits het een non-drafting wedstrijd is, moet je er het hoofd bij houden zodat je niet te kort nadert op een tragere atleet. Door continu te moeten knokken en opletten dat ik niet te kort nader op tragere atleten is het fietsnummer zo voorbij.

Bij het binnenrijden van de wisselzone heb ik wat afstand kunnen nemen van een aantal atleten die ik net was gepasseerd. Met een snelle wissel hoop ik hen voor te blijven, maar dit lukt echter niet. In de wisselzone verlies ik even mijn bril waardoor ik kostbare seconden in mijn voorsprong moet toegeven. De achtervolgers zijn allemaal betere en snellere lopers. Gelukkig kan ik zelf wel rekenen op een stevig tweede loopnummer, wat ook vandaag een troef zal zijn. Een vijftal atleten komt mij al snel voorbij gehold. Met veel moeite klamp ik aan en na 1 km in het tweede loopnummer kan ik toch een tweetal atleten bijhalen. Het wordt afzien tot aan de meet, een derde atleet inhalen, die net voor mij uit loopt lukt echter niet meer. Ik finish voldaan op een 15 de plaats overall en 3de in mijn age-group, een prachtige EK medaille erbij! Met dit resultaat ben ik zeker tevreden en de aanmoedigingen van mijn vijfkoppige supportersclub hebben zeker bijgedragen tot dit resultaat!

In dezelfde wedstrijd haalde ploegmaat Tim Van Hemel de eindwinst binnen na een wel zeer stevig fietsnummer. Verder was er ook het wederoptreden van Nick Van Hemel die een verdienstelijke 32ste plaats behaalde na lang blessureleed. Met 3 plaatsen in de top 10 (Tim Van Hemel, Sam Valgaeren en Vincent Van de Walle) en 5 plaatsen in de top 20 (Willem Dierckx en Thomas Derboven) doet België het zeker niet slecht op deze Europees getinte wedstrijd.

De volledige uitslag van de wedstrijd:
http://nl.mylaps.com/evenementen/uitslagen/2013/apr/21/horstaandemaas/AgeTot.html

Dachser Duatlon te Eschweiler

Zondag 14 april 2013 stond de Dachser sprint duatlon te Eschweiler op mijn programma. Aan de hand van de vele foto's op de website van de organisatie, de marathon club van Eschweiler, kon ik al uitmaken dat het een leuke wedstrijd zou worden. Persoonlijk had ik het gemunt op het grote Erdinger glas voor de winnaar, maar helaas was dit alleen voor de winnaar van de OD en niet voor de sprintwedstrijd, iets wat ik na de wedstrijd pas moest vaststellen. Tijdens de wedstrijd was er bijgevolg motivatie met overschot :).

Zaterdag 13 april was ik reeds afgereisd naar Eschweiler. Ik had een overnachting geregeld op 2 km van het Parcours. Zo kon ik zaterdag al het parcours verkennen tijdens het losfietsen. Het was tijdens het losfietsen dat ik reeds merkte dat het eerste deel van de fietsronde van 19km zeer veeleisend was, omwille van de strakke wind. Ik besloot om tijdens het eerste lopen zeker niet te diep te gaan zodat ik dit moeilijke fietsdeel relatief fris kon aanvatten. Globaal gezien was het fietsparcours, zeer smal en ware de bochten altijd 90 graden, veel remwerk en geen ideaal parcours voor een non-drafting wedstrijd. Na het losrijden konden de beentjes voor de rest van de dag omhoog, het was "boekskes" tijd. Op zondag stond ik om 8u op voor een zeer stevig en koolhydraatrijk ontbijt. Om 12u15 was het immers "race" tijd, dus moest ik tijdig voldoende koolhydraten binnen hebben. De weersomstandigheden waren vrij gunstig, minder wind dan de dag voordien en een paar graadjes warmer (+/- 18°C). Meer hoefde voor mij absoluut niet, een week geleden was het immers nog bibberen bij 2°C.

12u15, Het fluitsignaal gaat en we zijn vertrokken, zo een 250 deelnemers in een sprintwedstrijd, dat kan toch tellen hoor. Gelukkig had ik op de voorste rij post gevat. Hoewel ik naast clubgenoten Peter Ruelens en Dave Wouters niemand kende van de deelnemers kon ik vanaf de start wel duidelijk onderscheid maken wie ik moest in het oog houden. Zoals altijd waren er een aantal zeer snelle starters die ik na goed 1 km wedstrijd passeerde omdat ze te voortvarend waren geweest. Een kopgroep van twee liep na 1,5km voor mij uit en zelf had ik een gat geslagen op de achtervolgers. Ik probeerde wat te temporiseren om de koplopers in te halen, maar dit lukt echter niet. Wel bleef ik hen gedurende het ganse eerste loopnummer in het vizier houden. Dit mikpunt zou ik uitbuiten tijdens het fietsnummer. Eenmaal op de fiets bleek mijn tactiek zijn vruchten af te werpen. Doordat ik niet te diep ben gegaan in tijdens het loopnummer kon ik de moeilijke fietsstukken goed overbruggen en al snel had ik de nummer twee van de wedstrijd te pakken. De gashendel ging nu volledig open. De nummer één kwam immers ook in het vizier. Af en toe nam ik een bocht met iets meer risico's dan normaal in de hoop tijd goed te maken. En het lukte, stelselmatig kwam ik dichterbij en op het laatste lastig stuk kon ik de eerste stek echt ruiken. Met minder dan 10 seconden voorsprong kwam de koploper de wisselzone in, maar met een snelle wissel kon ik dit nog reduceren. Meteen ging ik vol tegenaan in het loopnummer, maar ook de koploper had begrepen dat hij alles op alles moest zetten om zijn overwinning binnen te halen. En zo werd het een kat-en-muis-spel dat 3,6 km lang duurde, waarbij de muis uiteindelijk won. Spijtig genoeg was ik de kat en moest ik vrede nemen met een tweede plaats, een verdiende tweede plaats, weliswaar. Meer dan tevreden kan ik terugblikken op een goede wedstrijd, met volle moed vat ik de laatste week aan voor het EK sprint, te Horst-aan-de-Maas in Nederland.

De volledige uitslag van de wedstrijd:
http://trisys-portal.de/ergebnisse/ergebnisse/58-4-Dachser-Duathlon

Een artikel over de wedstijd in de Achener-Nachrichten:
http://www.aachener-nachrichten.de/lokales/eschweiler/dachser-duathlon-ist-nicht-mehr-wegzudenken-1.556556

Filmpje van de wedstrijd:
http://www.youtube.com/watch?v=6cGfDwUSQuQ

Appelbloesemjogging - Geslaagd!

De appelbloesemjogging op vrijdag 5 april 2013, was de laatste test richting de belangrijke wedstrijden.  Kort samengevat is dit een zeer "pittige" loopwedstrijd, op 7 km worden er 110 hm overwonnen, wat niet niks is.

Zoals gewoonlijk, is de start in dergelijke wedstrijden niet te vergelijken met een duatlonwedstrijd. In deze loopwedstrijden wordt er veel minder explosief gestart. Er wordt rustiger opgebouwd. Een trage starter zoals ik, start hier zelfs in de kop van de wedstrijd! Ik vat de eerste helling helemaal aan kop van de wedstrijd aan. Al snel wordt ik gepasseerd door een paar snellere lopers. De benen voelen de zware trainingen van de voorbije weken, maar ik moet denken aan de theorie die mijn trainer Dirk, me heeft meegeven omtrent bergop lopen. Netjes afrollen, met de tenen omhoog en niet te grote passen nemen. Zonder echt hard te verzuren kom ik boven op de eerste helling en, zoals voorspeld, kan ik onmiddellijk terug versnellen. Op deze manier vat ik ook de andere 4 hellingen aan en zo slaag ik er in om nog wat lopers terug bij te halen. Het is echter wel pas in de laatste helling dat ik merk dat ik in derde positie loop. Alles uit de kast! De tweede plaats zal echt enkel binnen mijn bereik blijven, na een gevaarlijke afdaling probeer ik op de vlakke slotstrook nog te versnellen, maar mijn voorligger merkt dit en gooit zijn laatste cartouche in de strijdt voor de tweede plaats. Ik kan tevreden als 3de finishen in deze mooie en pittige loopwedstrijd.

Op naar de belangrijke duatlonwedstrijden! Het vormpeil gaat in de goede richting.

En het wil maar niet warmer worden!

En het wil maar niet warmer worden, dat is zo wat het bekendste fenomeen van de voorbije weken. De voorbije twee jaar konden de organisatoren, AC Lille, van de winterduatlon op de Poeyelheide steeds rekenen op een stralend zonnetje. Voor zover ik mij herinner was het vorig jaar zelfs 25 graden... En nee, ... ze hebben de wedstrijddatum niet grandioos gewijzigd van eind maart naar half januari, ... ze hebben de datum gewoon behouden. Enkel moedernatuur is vergeten wat hout in de kachel te steken begin maart. Waardoor het eind maart nog steeds bibberen is. Nu genoeg gezeverd over de koude temperaturen. Race day is Race day, of het nu koud of warm is, gas geven is de boodschap!

Op 24 maart 2013 was het welgeteld 2°C buiten, maar ik was goed gewapend. De voorbije week was ik nog even langs de fietswinkel gepasseerd en daar had ik pot warming up "extra hot" gekocht. "Je weet maar nooit" dacht ik toen. Die kwam nu dus mooi van pas. Ik smeerde men benen goed in met dit productje waardoor tegelijkertijd mijn hand ook een goede laag hebben gekregen. Daarover nog een vettig zalfje ter bescherming van het laagje warming up en vervolgens een trainingsbroek aan om op te warmen. Na een dikke 15 min loslopen begon dit goedje zijn werk te doen. De beentjes hadden lekker warm en ook de handen konden de koude goed af. Vijf minuten voor de start snel wat kledij uitspelen in de dranktent, bij de enige supporter ter plaatse, de Mama. Waarvoor mijn dank! Zij was uit puur medelijden voor mij meegekomen om kledij aan te nemen voor de start en deze terug aan te reiken na de start. En tijdens de wedstrijd heeft ze het ganse fietsparcours afgewandeld om mij telkens op te peppen. Dat wandelen was puur om warm te krijgen, en omdat ze graag buiten is zei ze achteraf. Toch bedankt!

Om 15u00 was het zover. Op een licht besneeuwde ondergrond wordt de wedstrijd op gang geschoten. De sneeuw maakt het parcours wel iets gladder. Gelukkig was het grootste deel van het parcours goed beloopbaar en vond ik vrij snel het juiste ritme. Het korte loopnummer van 3km was wel ver genoeg voor mij, op deze besneeuwde ondergrond. Nu konden we aan het fietsnummer beginnen, ik was eigenlijk wel benieuwd naar mijn fietsvermogen op deze tijd van het jaar. De wissel verliep niet echt soepel. Door de weersomstandigheden had ik mijn schoen niet op mijn pedalen klaargezet, maar trok ik ze aan in de wisselzone om vervolgens een stuk met de fiets aan de hand te de fietsschoenen aan te lopen. Hierdoor zat er sneeuw onder mijn schoenzool waardoor ik niet direct in mijn pedalen klikte. Al snel werd ik gepasseerd door een andere atleet die niet aan het "sukkelen" was. Nu ja, na 30 seconden gesukkel was ik ook vertrokken, maar nog niet bekomen van het gestuntel, want ik reed al snel rakelings langs een boom. Gelukkig zonder verder gevolg, waardoor ik eindelijk op dreef kon komen. Halfweg de eerste fietsronde werd ik gepasseerd door een snellere fietser. Toch kon ik mijn wagonnetje aanpikken, mits enige extra inspanning. En zo verliep de eerste ronde en ook de tweede ronde vrij vlot. In de derde en voorlaatste rond maak ik een stuurfout waardoor mijn  locomotief" er vandoor gaat. spijtig. Ik haal nog even alles uit de kast om dit gat dicht te krijgen, maar besluit dan om het tempo iets te laten zakken zodat ik niet met ontplofte benen aan het laatste looponderdeel moet beginnen. Ik merk eveneens dat ook bij mijn "locomotief" het vet van de soep begint te gaan.

Bij het ingaan van de wisselzone heeft hij een kleine 30 seconden voorsprong, maar zijn loopniveau is ver beneden dat van mij, waardoor ik hem snel te pakken krijg. In dit zeer korte loopnummer (1,5km) slaag ik er niet in om nog andere atleten in te halen. Wel kan ik mijn 10de plaats veilig stellen en de wedstrijd met een goed gevoel afronden. De handen, benen en voet zijn niet bevroren en de moraal is niet gekraakt, we kunnen met een gerust gevoel verder bouwen richting de belangrijke voorjaarswedstrijden. Ik neem zelfs nog de fiets om huiswaarts te keren. Zo kan ik de benen goed loswerken op een rustig ritje van 35 km. Thuis aangekomen heb ik nog steeds warme handen en benen, ... goed zalfje gekocht!

De volledig uitslag van de wedstrijd:
http://aclille.be/winterduathlon/uitslagen/uitslag%20winterduathlon%202013%20totaal.htm